Stefan,
misschien val ik een beetje in herhaling, maar ik zou wel graag een verwijzing willen zien naar je referenties. Mocht het een goed onderzoek zijn, dan heb ik een paar opmerkingen;
Je impliceert de volgende relatie: zitpositie -> ventilatie (in jouw woorden: "Hierbij blokkeerd men het optimaal uitzetten van de longcapaciteit om maximaal zuurstof op je te kunnen nemen.") -> VO2. Echter, het volume zuurstof dat vanuit de lucht via de longen naar de spieren gaat om daar te worden gebruikt is vooral ook afhankelijk van 'de afzetmarkt'; de hoeveelheid spiergroepen die je inzet, en hoe hard je die inzet... Een VO2-max gemeten in tijdritpositie is lager dan wanneer je hem zou meten op een mountainbike terwijl je bergop rijdt.
Het lijkt me zinvoller om eens te kijken naar een onderzoek waar men kijkt naar zitpositie in relatie tot het geleverde vermogen rond MLSS (of omslagpunt). En die zijn er zat. (sterker nog; met een powertap/srm kun je zelf een soortgelijk experiment doen)
Een optimale zitpositie is een positie die aerodynamisch is, comfortabel (minder als je korte wedstrijden doen, en meer als je langer wedstrijden doet) en biomechanisch optimaal ten opzichte van de lengte van de tijdrit (in een korte tijdrit wil je een positie waarin je een zo hoog mogelijk vermogen kunt trappen, in lange wedstrijden wil je een positie waarin je met relatief weinig kracht relatief veel vermogen levert (een efficiente positie zeg maar).
Redelijk ingewikkeld verhaal dus... Wat dat betreft kan sluit ik me aan bij Hans ea. De gemiddelde fietsenmaker heeft de ballen verstand van racefietsen (en al helemaal niet van tijdritfietsen). Gelukkig zijn er nog wel uitzonderingen.
Mzzls
HJ
Ik las, bedacht, las nog een keer, checkte m'n bronnen, bedacht me nog een keer,
en postte toen pas...
Mocht het resultaat de admin toch niet bekoren, dan hoop ik dat dit product van consciëntieuze overdenking niet IN STILTE wordt gemodereerd.