MaaikeR schreef:De balans vinden tussen ontspannen - inspannen is voor duursporters al vaak lastig, en daarmee bedoel ik met name het feit dat je afzien eigenlijk gewoon vindt, dus pijn eerder negeert dan ernaar luistert. Ik heb zelf gemerkt (zit op totaal ander level dan jullie hoor qua training) dat als je hormoonbalans zoek is die balans tussen in- en ontspannen nog lastiger wordt.
Ik was zelf altijd van geen gezeur je kunt nog wel een tikkie verder of de dag erop zo van we lopen die spierpijn er wel uit maar dat is een behoorlijk tricky onderdeel van 'de overgang'.
Ben wel benieuwd of jullie daar meer info over hebben. Dat lastige van wel of niet doorgaan bij pijnprikkels / vermoeidheidsgevoel in combi met overgangsdingen.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik het (a) heel erg herken en dat er (b) heel weinig over bekend, althans, niet op een vindbare manier. Ga naar een doorsnee overgangsconsulente en aanverwanten en die zeggen allemaal dat je moet ophouden met dat 'fanatieke' sporten - ja, dûh, en dat is geen oplossing, van niet sporten word ik ongelukkig en op de lange duur ook ongezonder. Verder is er op internet afgerond niets te vinden, behalve klaagverhalen en van die 'brave' verhalen dat bewegen helpt tegen opvliegers.
Voor mij is nog het meest behulpzame geweest wat een overgangsconsulente met zelf een topsportachtergrond vorig jaar bij de Vrouwentriathlon tegen me zei: je lichaam ervaart de hormonale schommelingen en verandering als stress (verhoogd cortisol), daar is als zodanig niet zo veel aan te doen, maar het betekent wel dat je er minder andere stress bij kunt hebben en dat betekent ook dat je lichaam zich soms als het ware 'verzet' tegen sporten.
Door het soms gewoon niet te willen, dat had ik vooral vorig seizoen heel erg, dat ik het gaspedaal totaal niet kon vinden soms. En nog steeds merk ik het aan de grote ups en downs in m'n vorm van de dag, dat is al jaren zo - dat ik zoals gister 200 metertjes zwem en spontaan in de lach schiet als ik dan de tijd zie (dat probeer ik tegenwoordig maar, erom lachen. Maar dat is niet altijd makkelijk). Op andere momenten gaat het ineens super, dat scheelt soms meer dan 10% en is totaal onvoorspelbaar.
Maar ook verzet je lichaam zich door eerder geblesseerd en 'op' te raken. Qua blessures heb ik de afgelopen jaren ook een hele verzameling aangelegd. Meest recente geval: ik had net vorige maand een vlaag van heftige opvliegers + hier thuis een inbraak en nog wat andere dingetjes, en ik zit nu (dus) alweer een maand met een achillespeesblessure. Waardoor je er ook weer stress bij hebt: zorg om die blessure en niet lekker kunnen lopen en de laatste triathlons van dit seizoen niet lekker mee kunnen doen. Urgh!
Ook ik heb trouwens een vitamine-D-tekort gehad, paar jaar terug geconstateerd, en sinds ik het bijslik ben ik vooral 's winters wel wat fitter, minder vaak verkouden vooral.
Louise