1

Onderwerp: Onderwatervrees

Van kleins af aan heb ik al een soort onderwater angst gehad. Ik vond diplomazwemmen dan ook verschrikkelijk (wel A- en B-diploma gehaald) omdat je dan onder water door zo'n gat moest zwemmen. Ik had toen een 'oplossing' ontwikkeld door adem in te houden, ogen dicht te knijpen en maar op de tast te gaan zwemmen. Om dan vervolgens snakkend naar adem boven te komen en blij te zijn dat dat stukje er weer op zat.

Onderwater zwemmen doe ik het liefst niet, zodra ik ook maar met m'n gezicht onder water ga stokt mijn ademhaling en moet ik moeite doen om niet paniekerig te worden. Ik zal daar toch op een of andere manier overheen moeten zien te komen als ik ooit een beetje fatsoenlijke borstcrawl wil aanleren voor de tri ipv schoolslag. Vandaag met advies van een zwemtrainer/badmeester het water in gegaan om al staand op de bodem een paar seconden lang met gezicht onder water uit te ademen. Na 2 seconden komt er dan een soort pauze in het uitademen en moet ik tegen mezelf vechten om niet paniekerig/bang te worden.

Het frustreert me enorm dat dit al voor mij zo'n enorme hobbel is voor het zwemonderdeel en ik weet niet zo goed hoe ik dit aan kan pakken. Ik moet toch echt een beetje leren uitademen onder water lijkt mij voor de crawl (en die wil ik graag leren). Herkent iemand zich hierin of heeft iemand misschien tips?

2

Re: Onderwatervrees

Heel herkenbaar !!
Zo heb ik in Februarie in het zwembad gestaan , met tranen in mijn ogen .
Met heel veel geduld en personal training van mijn trainer ( die lag zelfs op een gegeven moment op z,n zij aan de rand van het zwembad ) , ben ik nu zover dat in het zwembad schoolslag gaat met hoofd en uitademen onderwater .
Crawl gaat nog niet , vind de ademen techniek nog lastig .
Maar hoop dit tot volgend jaar triatlon seizoen dit onder de knie te hebben .

Tijdens het buitenwater zwemmen afgelopen zondag ging ik ook met hoofd onderwater . Echter gisteren bij mijn eerste start schoolslag met hoofd bovenwater gedaan . Het water was zo donker bruin .
Het is nog een lange weg met veel trainen / oefenen met iemand die heel veel geduld heeft .
Ik draag wel een neus klem .

3

Re: Onderwatervrees

Ik weet dat zwemanalyse hier speciaal gerichte (buitenwater) trainingen in geeft. Je bent namelijk zeker niet de enige wink

4

Re: Onderwatervrees

Op zich is het heel gezond om onder water te stoppen met ademen big_smile
Maar meer serieus, als je crawlt, dan adem je eigenlijk uit de hele tijd dat je met je mond/neus onder water bent. Je wilt niet pas uitademen als je met je mond boven water komt, en dan ook nog inademen. Rustig uitademen onder water, en zodra je boven water bent een teug lucht naar binnen zonder tijd te verspillen om nog extra uit te ademen. Boven water inademen, onder water uitademen. En dan een ritme vinden met inademen, uitademen, slagen maken, en niet uitgeput raken want dan moet je vaker of dieper adem gaan halen. Dat ritme vinden kan lastig zijn!
Die oefening die je omschrijft lijkt me inderdaad heel goed. Mogelijk kun je ademhalen, je al uitademend laten zakken tot je de bodem raakt, afzetten omhoog (nog steeds uitademen) en als je boven komt weer in gaan ademen. Als ik er over nadenk kun je dat dat ook het grootste gedeelte, of zelfs helemaal, boven water doen. En dan hetzelfde oefen met schoolslag, ipv je hoofd constant helemaal boven water houden, ga je net met je mond of mond en neus onder water in je uitademfase (als je je armen naar voren gaan en je uitglijdt).

5

Re: Onderwatervrees

Volgens mij zijn jullie goed bezig, hoor: de angst overwinnen door 'm onder veilige begeleiding aan te gaan. En het voorlopig ook niet zo heel erg te vinden om schoolslag te zwemmen, al dan niet met je hoofd onder water. Borstcrawl 'moet' niet, hè? Ik bedoel: leg jezelf niet te veel druk op.

Louise

6

Re: Onderwatervrees

Ja herkenbaar hoewel niet helemaal hetzelfde. Ik heb doordat ik Asperger heb buitensporig veel moeite om me technische aspecten van een sport eigen te maken. Dingen die de meeste mensen na een paar weken of desnoods maanden echt wel aanvoelen of onder de knie hebben moet ik stap voor stap in mijn hersens "programmeren". Dat is een proces soms van vele jaren. Heel erg vermoeiend en heel erg frustrerend, mensen die nooit gesport hebben die me er na drie schaatslessen al vanaf schaatsen terwijl ik de oefeningen van vorig jaar nog niet eens kan. sad En dat terwijl ik fysiek loeisterk ben. Ik heb ook meerdere malen met de tranen in de ogen in het zwembad gelegen (dat ziet dan gelukkig niemand) of langs de schaatsbaan of het wielerparcours.
Omdat ik niet opgeef (dat is dan weer een positieve kant van Asperger wink) heb ik inmiddels wel geleerd dat mijn hersenen wel degelijk "leerbaar" zijn al is het tergend langzaam. Maar het begint dus bij plezier hebben of krijgen en dan houden in de sport op zich. Want mijn lijf weet wel hoe het moet, nu mijn hersens nog. Groepslessen zijn voor mij dan ook bijna niet te doen omdat ik de leersnelheid van een normale volwassene niet kan bijbenen. En er zijn helaas weinig trainers, hoe sympatiek ze ook zijn, die daar mee om kunnen gaan.

Specifiek bij zwemmen betekend dat door heel veel doen een soort natuurlijk watergevoel ontwikkelen. Zodat je je vrijer gaat bewegen en minder bang bent, bijvoorbeeld om je hoofd onder water te hebben. Als je eenmaal een paar keer hebt ervaren dat het niet echt eng is omdat er niks gebeurd wordt je misschien vrijer in je hoofd om ook te experimenteren met tegelijk een beetje zwemmen. Schaam je niet om ook gewoon een beetje te spelen, "dolfijnen" noem ik dat zelf altijd. Voor de lol onder een touw door duiken ofzo. Zodat je goed doordrongen raakt van dat water niet eng is maar leuk, zet er geen druk op. Het zal bij jou wel heel anders gaan maar misschien heb je hier toch iets aan.

7

Re: Onderwatervrees

@TumTumTum Dan is het mogelijk dat een van de zwaarste aspecten van een lange triathlon voor jou makkelijker is, het mentale aspect van niet opgeven! smile Elk nadeel heb z'n voordeel.

Een slag die ik ook zou oefenen is de rugslag. Als je ademhaling van streek raakt is zwemmen op de rug om bij te komen ook een goede methode, je kan dan immers constant ademhalen.

8

Re: Onderwatervrees

Louise schreef:

Volgens mij zijn jullie goed bezig, hoor: de angst overwinnen door 'm onder veilige begeleiding aan te gaan. En het voorlopig ook niet zo heel erg te vinden om schoolslag te zwemmen, al dan niet met je hoofd onder water. Borstcrawl 'moet' niet, hè? Ik bedoel: leg jezelf niet te veel druk op.

Louise

Je hebt natuurlijk gelijk ..maar ik wil het gewoon erg graag leren , vind het dan ook lastig me met hele kleine
verbeteringen tevreden te geven  ...
Hoofd in/onderwater is echt geen probleem meer , tenminste niet in zwembad water ha ha ...
Het is bij mij echt de adem techniek bij het crawlen .
Geduld ...zucht ....en dat op je 49 ste ha ha

9

Re: Onderwatervrees

Mja zwemmen is nu eenmaal een sport dat je moeilijk kunt forceren met fietsen bv is dat anders.

10

Re: Onderwatervrees

ronnyke schreef:

Mja zwemmen is nu eenmaal een sport dat je moeilijk kunt forceren met fietsen bv is dat anders.

Ik weet het , maar zou willen dat alles veel sneller ging . ( ongeduldig typetje ha ha )

11

Re: Onderwatervrees

@Jeanette schreef:
Louise schreef:

Volgens mij zijn jullie goed bezig, hoor: de angst overwinnen door 'm onder veilige begeleiding aan te gaan. En het voorlopig ook niet zo heel erg te vinden om schoolslag te zwemmen, al dan niet met je hoofd onder water. Borstcrawl 'moet' niet, hè? Ik bedoel: leg jezelf niet te veel druk op.

Louise

Je hebt natuurlijk gelijk ..maar ik wil het gewoon erg graag leren , vind het dan ook lastig me met hele kleine
verbeteringen tevreden te geven  ...
Hoofd in/onderwater is echt geen probleem meer , tenminste niet in zwembad water ha ha ...
Het is bij mij echt de adem techniek bij het crawlen .
Geduld ...zucht ....en dat op je 49 ste ha ha

Dit precies: crawl hoeft natuurlijk niet maar ik wil het erg graag leren. Het zou voor mij echt top zijn als ik over een paar jaar ofzo de OD kan met crawl en binnen de tijdslimiet. Binnenkort neemt een trainer van mijn zwembad contact met mij op over de mogelijkheden voor privélessen om in ieder geval de basis een beetje aan te leren. Misschien dat het voor mij makkelijker wordt om mijn angst te overwinnen als ik al bezig ben met leren crawlen, dan ligt de focus niet alleen op het ademhalen waardoor ik ook minder aandacht kan besteden aan het punt dat ik bang ben (hopelijk werkt het ook zo!).

@Jeanette ik vind het echt onwijs stoer dat je zo ver bent gegaan voor de tri! Het stelt mij gerust om te lezen dat ik niet de enige ben en dat het wel degelijk mogelijk is om je stap voor stap over de angst heen te zetten. Maakt mij niet uit hoe lang het duurt, als er maar iemand is die met eeuwig geduld mij wil helpen smile

@MontanaMan mijn nek zou dat hemels vinden, even wat ontspanning door m'n gezicht naar de bodem te richten wink Maar dat is nu juist wat ik zo eng vind. Ik ga donderdag weer zwemmen en weer een poging wagen om een stapje dichter naar de overwinning te zetten.

12

Re: Onderwatervrees

Mimi91 schreef:

@Jeanette ik vind het echt onwijs stoer dat je zo ver bent gegaan voor de tri! Het stelt mij gerust om te lezen dat ik niet de enige ben en dat het wel degelijk mogelijk is om je stap voor stap over de angst heen te zetten. Maakt mij niet uit hoe lang het duurt, als er maar iemand is die met eeuwig geduld mij wil helpen smile

Thanks ..daar ben ik best een beetje trots op ...
Onderwater , iig in een zwembad is geen probleem meer ..
In buitenwater is dit ook weer een stuk gewenning , je in je hoofd afsluiten en er doorheen gaan .
Any way ..heb ik een trainer met een engelen geduld ...die gaat ook mee het water in als het nodig is .
Mijn eerste triatlon was toch wel het  highlight  van dit jaar ..en volgend jaar zijn we alweer een stuk
verder hoop ik .
Maar dat gaat jou ook vast en yeker lukken ..waar een wil is , is een weg ..al is die lang .

13

Re: Onderwatervrees

Ik heb dit ook, maar dan als gevolg van een verdrinkingservaring op mijn achtste. De toezegging om dit jaar mee te doen aan de Amsterdam City Swim, door een weddenschap als gevolg van een te gezellig avondje met wat deelnemers, heeft ervoor gezorgd dat ik heeeeeeeel veel moed heb moeten verzamelen. Maar een man een man, een woord een woord.

Zwemmen in een zwembad heb ik nooit wat aan gevonden. Na een paar keer wat baantjes "ploeteren" in februari, heb ik besloten te wachten tot het buitenseizoen. Vanaf mei zwem ik buiten. De eerste keer was geen succes, ik wil niet zeggen dat ik last kreeg van een paniekaanval maar prettig was het niet. Gewoon rustig rond gedobberd en wat wennen aan het ronddrijven in een wetsuit (dat voelde helemaal vreemd namelijk). Omdat ik het idee had dat er technisch toch wel wat te verbeteren viel, een analyse laten doen. Hier veel tips gekregen, veel video's op het internet gekeken en keihard gaan werken aan techniek. De zwemslag, lugging etc. ging prima en met sprongen vooruit bij elke keer weer trainen.

Alleen dat hoofd onderwater is en blijft een crime voor mij. In het begin echt hoofd recht boven water. Maar door stug volhouden en elke keer weer "proberen" mijn hoofd wat meer in het water te krijgen, lukt het me nu om in ieder geval onderwater uit te ademen en mijn hoofd zo in het water te houden dat mijn ogen net onder het wateroppervlak zijn. Daarmee neemt de zwemsnelheid absoluut steeds meer toe. Vooral dat stimuleert om het toch weer langer onder water te proberen. Soms twee of drie slagen als het goed voelt en anders lekker niet. Uiteindelijk heeft het tot nu toe geresulteerd in borstcrawl van 35 min/km naar 21 min/km. En daar ben ik al wat trots op.

Dus vooral gewoon gaan zwemmen op een manier waar je je in eerste instantie prettig bij voelt. En stukje bij beetje oefenen. Verbetering van ligging in het water en daardoor ook je snelheid gebruiken als motivatie. Dan ga je het zeker redden.

14 Laatst bewerkt door TumTumTum (17-08-16 10:54:39)

Re: Onderwatervrees

Mimi91 schreef:

@Jeanette ik vind het echt onwijs stoer dat je zo ver bent gegaan voor de tri! Het stelt mij gerust om te lezen dat ik niet de enige ben en dat het wel degelijk mogelijk is om je stap voor stap over de angst heen te zetten. Maakt mij niet uit hoe lang het duurt, als er maar iemand is die met eeuwig geduld mij wil helpen smile

Nog eventjes inbreken.:) Voor mij is het net zo\n worsteling (geweest). Voor de eerste keer dat ik ooit mee deed aan een triathlon (1/8ste) had ik wel gezwommen in een zwembad. Ik dacht dat ik 500 meter wel moest kunnen. Maar in buitenwater en zonder randjes die je even vast kan houden is dat heel andere koek. Ik kreeg een paniekaanval en ben uit het water gehaald. Ik heb bijna een jaar niet meer durven zwemmen en toen inderdaad heel rustig aan met andere mensen samen weer opgebouwd. (Een van die mensen is overigens Louise van dit forum smile ).

Conditie heb ik wel, maar techniek is niet goed en dat duurt bij dus een eeuwigheid om onder de knie te krijgen. Ja ook gewoon een paar honderd meter afleggen met schoolslag dus, dat heeft mij jaren gekost eer dat lukte. Ik denk dat heel veel goede zwemmers op dit forum dat niet eens begrijpen. Heb heel lang gedacht dat er geen progressie was, maar die is zo langzaam dat het bijna niet waarneembaar is. Ik ben 51.

Vorige maand ben ik wederom met Louise mee geweest naar een zeezwemtocht. Zij deed 3,8 km voor haar ironman training en ik heb al mijn moed verzameld om de 1 km te doen. Nou, het werd waarschijnlijk 1,3 km, want ik zwom met een soort omweg om maar in de buurt van plekken te blijven waar ik iets kon vasthouden als het moet, of even kon staan. Mijn voeten daardoor ook nog helemaal open gehaald aan oesters maar so what. Ik had het wel gered. Iets dat ik twee jaar geleden voor onmogelijk had gehouden. Dus 250 meter in een campingplasje is dan niet meer eng voor mij. Ik ben daar heel trots op, ondanks de belachelijk langzame tijd van 37 minuten sad.  Het is dit of niks. Maar het allerbelangijkste; ik vond het zwemmen gewoon lekker.

Nu ik weet dat er wel degelijk progressie is is het een zaak van stomweg gewoon doorgaan. En ja het is enorm frustrerend dat de meeste andere mensen zoiets in een half jaartje kunnen maar zoals iemand op dit forum ooit eens heeft gezegd; er zijn nog veel meer mensen die op de bank blijven liggen. Uiteindelijk gaat triathlon daar toch om; gewoon door blijven gaan.:)

Als het je niet uitmaakt hoe lang het duurt dan gaat het echt wel lukken een keer.

15

Re: Onderwatervrees

Heel opmerkelijk dat toch zoveel sporters /triatleten een zelfde probleem hebben/hebben gehad .

16

Re: Onderwatervrees

TumTumTum schreef:
Mimi91 schreef:

@Jeanette ik vind het echt onwijs stoer dat je zo ver bent gegaan voor de tri! Het stelt mij gerust om te lezen dat ik niet de enige ben en dat het wel degelijk mogelijk is om je stap voor stap over de angst heen te zetten. Maakt mij niet uit hoe lang het duurt, als er maar iemand is die met eeuwig geduld mij wil helpen smile

Nog eventjes inbreken.:) Voor mij is het net zo\n worsteling (geweest). Voor de eerste keer dat ik ooit mee deed aan een triathlon (1/8ste) had ik wel gezwommen in een zwembad. Ik dacht dat ik 500 meter wel moest kunnen. Maar in buitenwater en zonder randjes die je even vast kan houden is dat heel andere koek. Ik kreeg een paniekaanval en ben uit het water gehaald. Ik heb bijna een jaar niet meer durven zwemmen en toen inderdaad heel rustig aan met andere mensen samen weer opgebouwd. (Een van die mensen is overigens Louise van dit forum smile ).

Conditie heb ik wel, maar techniek is niet goed en dat duurt bij dus een eeuwigheid om onder de knie te krijgen. Ja ook gewoon een paar honderd meter afleggen met schoolslag dus, dat heeft mij jaren gekost eer dat lukte. Ik denk dat heel veel goede zwemmers op dit forum dat niet eens begrijpen. Heb heel lang gedacht dat er geen progressie was, maar die is zo langzaam dat het bijna niet waarneembaar is. Ik ben 51.

Vorige maand ben ik wederom met Louise mee geweest naar een zeezwemtocht. Zij deed 3,8 km voor haar ironman training en ik heb al mijn moed verzameld om de 1 km te doen. Nou, het werd waarschijnlijk 1,3 km, want ik zwom met een soort omweg om maar in de buurt van plekken te blijven waar ik iets kon vasthouden als het moet, of even kon staan. Mijn voeten daardoor ook nog helemaal open gehaald aan oesters maar so what. Ik had het wel gered. Iets dat ik twee jaar geleden voor onmogelijk had gehouden. Dus 250 meter in een campingplasje is dan niet meer eng voor mij. Ik ben daar heel trots op, ondanks de belachelijk langzame tijd van 37 minuten sad.  Het is dit of niks. Maar het allerbelangijkste; ik vond het zwemmen gewoon lekker.

Nu ik weet dat er wel degelijk progressie is is het een zaak van stomweg gewoon doorgaan. En ja het is enorm frustrerend dat de meeste andere mensen zoiets in een half jaartje kunnen maar zoals iemand op dit forum ooit eens heeft gezegd; er zijn nog veel meer mensen die op de bank blijven liggen. Uiteindelijk gaat triathlon daar toch om; gewoon door blijven gaan.:)

Als het je niet uitmaakt hoe lang het duurt dan gaat het echt wel lukken een keer.

Superknap !

Al jullie verhalen en belevenissen sterken mij ook in het feit om gewoon door te zetten.

Ik denk dat ik me volgend jaar maar eens voor heel gerichte buitenwater zwemtrainingen ga inschrijven.

17

Re: Onderwatervrees

TumTumTum schreef:
Mimi91 schreef:

@Jeanette ik vind het echt onwijs stoer dat je zo ver bent gegaan voor de tri! Het stelt mij gerust om te lezen dat ik niet de enige ben en dat het wel degelijk mogelijk is om je stap voor stap over de angst heen te zetten. Maakt mij niet uit hoe lang het duurt, als er maar iemand is die met eeuwig geduld mij wil helpen smile

Nog eventjes inbreken.:) Voor mij is het net zo\n worsteling (geweest). Voor de eerste keer dat ik ooit mee deed aan een triathlon (1/8ste) had ik wel gezwommen in een zwembad. Ik dacht dat ik 500 meter wel moest kunnen. Maar in buitenwater en zonder randjes die je even vast kan houden is dat heel andere koek. Ik kreeg een paniekaanval en ben uit het water gehaald. Ik heb bijna een jaar niet meer durven zwemmen en toen inderdaad heel rustig aan met andere mensen samen weer opgebouwd. (Een van die mensen is overigens Louise van dit forum smile ).

Conditie heb ik wel, maar techniek is niet goed en dat duurt bij dus een eeuwigheid om onder de knie te krijgen. Ja ook gewoon een paar honderd meter afleggen met schoolslag dus, dat heeft mij jaren gekost eer dat lukte. Ik denk dat heel veel goede zwemmers op dit forum dat niet eens begrijpen. Heb heel lang gedacht dat er geen progressie was, maar die is zo langzaam dat het bijna niet waarneembaar is. Ik ben 51.

Vorige maand ben ik wederom met Louise mee geweest naar een zeezwemtocht. Zij deed 3,8 km voor haar ironman training en ik heb al mijn moed verzameld om de 1 km te doen. Nou, het werd waarschijnlijk 1,3 km, want ik zwom met een soort omweg om maar in de buurt van plekken te blijven waar ik iets kon vasthouden als het moet, of even kon staan. Mijn voeten daardoor ook nog helemaal open gehaald aan oesters maar so what. Ik had het wel gered. Iets dat ik twee jaar geleden voor onmogelijk had gehouden. Dus 250 meter in een campingplasje is dan niet meer eng voor mij. Ik ben daar heel trots op, ondanks de belachelijk langzame tijd van 37 minuten sad.  Het is dit of niks. Maar het allerbelangijkste; ik vond het zwemmen gewoon lekker.

Nu ik weet dat er wel degelijk progressie is is het een zaak van stomweg gewoon doorgaan. En ja het is enorm frustrerend dat de meeste andere mensen zoiets in een half jaartje kunnen maar zoals iemand op dit forum ooit eens heeft gezegd; er zijn nog veel meer mensen die op de bank blijven liggen. Uiteindelijk gaat triathlon daar toch om; gewoon door blijven gaan.:)

Als het je niet uitmaakt hoe lang het duurt dan gaat het echt wel lukken een keer.

Een zeezwemtocht... Wauw, respect hoor! Je moet mij haast het water in duwen voordat ik me daar aan wil wagen lol Zwemmen in open water is dan ook absoluut niet mijn favoriete manier van zwemmen, geef mij maar helder zwembadwater. Ik ben ook van de langzame leerders als het gaat om techniek, maar dat interesseert mij niet. Ik weet dat ik in een zwembad onafgebroken 500m schoolslag kan zwemmen in ongeveer een kwartier (bleek uit een tijdmeting vandaag) dus verdrinken gaat waarschijnlijk niet gebeuren en dat vind ik het belangrijkst. Met die basisconditie wil ik stukje voor stukje aan een betere techniek gaan werken zodat ik vanzelf sneller en efficiënter ga zwemmen en op een dag toch echt kan zeggen dat ik niet meer bang ben om onder water te gaan.

@Jeanette samen slaan we ons door die angst heen en voordat we het doorhebben doen we net zo makkelijk een crawl als iedereen die die angst niet heeft.

@davidr Dat is helemaal geen slecht idee. Ik hoop daar volgend jaar nog op tijd mee te kunnen beginnen, hopelijk met de triathlon vereniging waar ik binnenkort wat proeftrainingen mee ga draaien.

Vandaag heb ik weer gezwommen en ben dan ook best trots op mezelf dat ik met schoolslag een keer of drie me wat meer in het water heb laten zakken en toch een beetje heb uitgeademd onder water (hoofd wel recht omhoog, dus ogen boven het wateroppervlak). Ook een keertje afgezet met gezicht naar beneden, dat was wel even schrikken en ik heb toen ook niet uitgeademd. Dat wordt de volgende stap, zodra ik wat minder schrik van die waterstroom langs m'n gezicht. Het zijn misschien hele kleine stapjes, maar voor mij is elk van dit soort stapjes weer een hele overwinning.

18

Re: Onderwatervrees

Die zeezwemtocht was wel super, en erg leuk om dat samen te doen! Even een linkje voor geïnteresseerde: https://www.facebook.com/Zwemtocht-Katt … 166102793/ Aanrader! Bij de 3,8 km had je stroming en wind mee, dus dat ging supersnel. En het is een heel gezellig en gezapig klein, leuk evenement.

Ik heb absoluut geen waterangst, integendeel, maar toch moet ik voor zoiets en eigenlijk altijd voor openwaterzwemmen (crawl) nog wel over een drempeltje. Met je hoofd in die groene soep, niet weten waar je bent en hoe ver het nog is, de kou, golven, tegen 'dingen' aankomen en niet precies weten wat dat allemaal is, anderen die kunnen trappen, slaan en duwen... Ik vind het óók heel leuk, maar zeker spannender en moeilijker dan het zwembad!

Louise

19

Re: Onderwatervrees

Nog een oefening die je kunt doen om te wennen aan het hebben van je hoofd in het water en onderwater uitademen. Zwem met een plankje. Hou het plankje voor je met je armen vast en zwem met alleen je benen. Je kunt je hoofd makkelijk boven water houden, en af en toe, onafhankelijk van waar je in je slag zit (zeker als je trappelt met de benen ipv schoolslag) je hoofd onder water doen, of gedeeltelijk onder water doen (alleen mond bijvoorbeeld, neus en ogen boven water houden).

20

Re: Onderwatervrees

Mimi91 schreef:

@Jeanette ik vind het echt onwijs stoer dat je zo ver bent gegaan voor de tri! Het stelt mij gerust om te lezen dat ik niet de enige ben en dat het wel degelijk mogelijk is om je stap voor stap over de angst heen te zetten.
samen slaan we ons door die angst heen en voordat we het doorhebben doen we net zo makkelijk een crawl als iedereen die die angst niet heeft.

Daar ben ik ook van overtuigd , al zal het nog een lange weg te gaan zijn .
Heb al heel wat bereikt sinds april .
De eerste stappen zijn gemaakt .
Ben trots dan ik mijn eerste triatlon gedaan heb .

21

Re: Onderwatervrees

MontanaMan schreef:

Nog een oefening die je kunt doen om te wennen aan het hebben van je hoofd in het water en onderwater uitademen. Zwem met een plankje. Hou het plankje voor je met je armen vast en zwem met alleen je benen. Je kunt je hoofd makkelijk boven water houden, en af en toe, onafhankelijk van waar je in je slag zit (zeker als je trappelt met de benen ipv schoolslag) je hoofd onder water doen, of gedeeltelijk onder water doen (alleen mond bijvoorbeeld, neus en ogen boven water houden).

Dit is idd ook een oefening die ik regelmatig doe .

22

Re: Onderwatervrees

Ik was ook wel wat bevreesd voor het zee zwemmen maar dit viel me al bij al nog mee. Wel veel last gehad van kwallen en eens je zo een 700m uit de kust was begonnen er wel serieuze golven te staan. Maar voor de rest was het wel goed te doen.

23

Re: Onderwatervrees

Ik heb contact opgenomen met een triathlonvereniging bij mij in de buurt, ze beginnen daar volgende week weer met trainingen (zomervakantie, dus zomerstop) en ik mag een paar weken op de proef meedraaien. Op woensdag een open water training, daar kan ik helaas niet aan meedoen, maar wel aan de zwemtraining die ze geven op de zondag (ná de triathlon in Vries). Ben benieuwd hoe me dat gaat bevallen. En in de tussentijd oefenen, oefenen, oefenen. Morgen ga ik weer een poging wagen, heerlijke dag om te zwemmen met die temperaturen.

Zeezwemmen doe ik misschien later wel een keer, als ik me wat meer vertrouwd voel in het water en als ik wat meer in de buurt ben.

24

Re: Onderwatervrees

Vandaag de eerste stappen gezet richting een heuse borstcrawl. Na ongeveer een kwartier oefenen met 1 op 1 begeleiding in een bad van 1,50m diep ging ergens een soort knopje om bij mij. Naarmate ik meer stappen richting een borstcrawl zette, hoe vrijer ik me begon te voelen in het water. Ik had al m'n focus nodig op de arm- en beenslag en had geen kans om te beseffen dat ik ook aan m'n angst aan het werken was. Na een half uur lukte het mij toch om iets neer te zetten wat op een crawl begint te lijken en weet ik nu dat ik in rust een halve baan op 1 teug adem kan halen zonder problemen.
Uitademen doe ik nog niet of een heel klein beetje, de volgende keer ga ik leren om dat goed aan de armslag te koppelen en ga ik proberen 1 op 4 te zwemmen.

Met m'n gezicht onder water vind ik nog steeds heel eng, maar het weerhoudt me niet meer om het niet te doen. Die drempel ben ik na vandaag gepasseerd. Hulde aan mijn trainer die dat geweldig in kleine, voor mij onbewuste, stapjes heeft weggewerkt!

Nu begint het zwemmen ook leuker te worden smile

25

Re: Onderwatervrees

Goed bezig zeg!