Marathon van Breda

Daar was ie dan: een PR op de Marathon!

In 2021 had ik al eens een corona marathon onder 4 uur gelopen. (3:59:59) en daar had ik toen vrede mee. Vorig jaar had ik als hoofddoel de 25 km op 5:00 min/km te lopen en dat lukte. Op basis van die 25 km vond ik dat de marathon op 5:15 min/km zou kunnen. In de nazomer ben ik begonnen met de training maar ergens in het midden van de training scheurde/kneusde ik mijn hamstrings en was het einde training. Naast dit alles had een goede vriend van mij ook het idee om de marathon te lopen. We besloten dit samen te doen. Hij had een schema gemaakt voor ons. Zijn doel was finishen en als het kan op 5:30 min/km. Bij mij was dat weer op 5:15 min/km. Het schema was anders dan ik zelf zou hebben gemaakt. Heel veel km’s langzaam aan op praat niveau. Niet dat hij en ik veel praten onderweg, we kennen elkaar vanaf de kleuterschool. In het schema zaten nauwelijks intervallen en snelle loopjes. Ik vond het prima omdat ik met mijn eigen schema toch blessures zou krijgen.

Oorspronkelijk zou het schema 12 weken duren. Een griepje aan zijn kant vertraagde het schema met een week. Een kortstondig knieprobleempje bij mij leverde nog een week extra op. Tot slot had hij onverwachts bereikbaarheidsdienst dus besloten we er nog een weekje aan de plakken.

Afgelopen zondag (ja, de dag van de marathon van Rotterdam) vertrokken we om 09:00 om richting de Moerdijkbrug te lopen en daar via de andere kant van de snelweg weer terug te lopen. Op km 10, 20 en 30 zou zijn vrouw en een andere vriend van ons wachten met drinken en eten. Dat was ideaal, ik neem altijd 3,5 liter mee en dat is toch 3,5 kg extra. Alle beetjes helpen.

Ongeveer 3 weken geleden had ik de langste duurloop van 32 km achter de rug. Die was zwaar maar dat had meer te maken met het feestje op de avond daarvoor. Na twee dagen herstel liep ik een rondje en stak een oude blessure de kop op. Een overbelasting van de aanhechting van de spieren aan mijn heupbot. De zoveelste tegenslag bij het hardlopen. Dit keer besloot ik niet verstandig te zijn. Waarom: ik begon aan mijn taper periode en had dus alle zware loopjes achter de rug. Ik kon de blessure laten herstellen. Veel fietsen en zwemmen dus. Verder was de pijn was niet heel erg aanwezig tijdens het lopen maar wel na het lopen. En ik was het gewoon zat: weer uitstellen, weer geen doel halen, weer van iedereen horen hoe verstandig het wel niet is om te stoppen. Ik loop hem dan wel uit met of zonder pijn.

Ik had 4 routes gemaakt. Voor elke windrichting een. Het werd dus de Noordelijke route richting de Moerdijkbrug en weer terug. Sommige delen had ik nooit gelopen en sommige delen wel: een goeie combinatie. Ergens op km 7 liepen we langs de start van een toertocht. Mooie fietsen stonden daar klaar om besmeurd te worden met modder. Het had ’s nachts geregend en ik kende route van deze toertocht: polderweggetjes met modder. Na km 11 zijn we de WCC gaan bespreken. Daar zit nogal wat voorbereiding in. Hoe gaan we het vervoer regelen? Waar gaan we slapen? Hoe komen we weer thuis? Regelen we zelf eten of vertrouwen we erop dat het eten van organisatie genoeg is? Wie gaan we vragen of ze een stukje meedoen? Hoe zwaar gaat worden? Het is lang, dat klopt. Maar je mag elke keer herstellen op de fiets. Dat scheelt toch best wel?

Ik heb mijn doel van 5:15 min/km laten varen. Niet alleen om die heup maar ook omdat de weinige intervals die er waren te langzaam gingen. Ik kon ze niet bolwerken. Omdat mijn maat op 5:30 min/km (3 uur en 52 min) ging lopen heb ik er ook voor gekozen om met hem mee te lopen. Het was voor hem de eerste keer en ik zou, als ik het zou halen, sowieso een dik PR lopen. Die 5:15 min/km komt nog wel een keer.

Ergens rond km 20 of 21 liepen we over de A16, het spoor en de HSL. De terugweg kon beginnen. Ik nam om de 7 km een gelletje. Dat is mij goed bevallen. Drinken ging ook goed. Omdat het koud guur weer was heb ik veel minder gedronken dat gepland. Van de 3,5 liter heb ik uiteindelijk 2 liter gedronken. We weten van elkaar dat ik de meeste discipline heb om het beoogde tempo vast te houden. En niet te hard te gaan. Desondanks liepen we al snel gemiddeld 5:27 min/km. We hebben ergens zelf nog een tijdje een gemiddelde van 5:26 min/km gelopen. Maar zowel hij als ik voelden ons comfortabel genoeg om niet geforceerd zachter te gaan lopen. Ik voelde toen al dat ik dit lang kon volhouden. Omdat ik wist dat er om de 10 km iemand zou staan was het een race in 4 delen. Waarbij er bij de eerste drie delen een bekend gezicht zou staan met een bidon en gelletjes. En stiekem ook, dat als het met mijn heup niet zou gaan, een rit naar huis. Omstreeks km 30, na de laatste drinkpost, kreeg ik het gevoel dat ik het ging halen. En zonder pijn en zonder doemdenken. Natuurlijk, mijn voeten dachten daar anders over. Alsook mijn benen. Maar op de een of andere manier voelde ik mij sterk. Bij mijn medeloper kraakte het ook. Maar ook hij ging het halen, dat zag ik aan hem. Maar hij was wel meer aan het lijden. Normaal gesproken is dat vaak andersom: hij weet zich net wat beter uit elkaar te trekken dan ik. Meestal pas ik voor het echte lijden. Omdat de rollen nu omgedraaid waren vond ik dat het mijn de taak werd om tempo te houden en hem de laatste km’s door te praten. Ik wilde eerst op de laatste 5 km gaan versnellen maar koos daar niet voor om mijn maat niet te lang alleen te laten afzien.

De vrijdag voor de marathon ben ik begonnen met de maximale dosis paracetamol. Dat heb ik tot zondagochtend volgehouden. Vanaf zatermiddag heb ik er tramadol bij genomen. Alles of niks! De paracetamol deed wat het moest doen. Ik had geen last meer van mijn heup. Hoe dat was tijdens het lopen moest ik nog achter komen. In het begin voelde ik mijn heup een klein beetje maar ergens rond de 14 km voelde ik niets meer. Dat was fijn. Ondanks het schuldgevoel dat ik had om met pijnstillers te kunnen lopen. Maar goed: die gedachte bewaar ik voor een morele discussie over doping.

De laatste km’s zijn gewoon vervelend. En ze duren langer dan andere km’s. Ook zijn ze eigenlijk overbodig bij een marathon. kom jongens, het is maar een getal... En toch voelde ik mij sterk. Op km 39 ben ik gaan versnellen en liep bij hem weg. Dat laatste kwartiertje ging hem ook zonder mij wel lukken. En na het versnellen werd er een stukje extra energie weggeven aan het asfalt: ‘zo voelt het dus om een goeie marathon te lopen’ dacht ik. Dat je aan het einde nog kunt versnellen. Ik kon de druk bij mij zelf goed opvoeren ondanks de pijn, het ongemak en een lekkend gelletje. Tevreden strompelde ik over de virtuele finish en tikte af op 3 uur en 49 minuten. Haast met ongeloof zat ik naar mijn eindtijd te kijken. 12 minuten sneller dan mijn PR!

En nu de dag na de marathon merk ik dat ik door ben gegaan. Spierpijn, een klein blaartje en nog geen pijn in mijn heup. Ik ga het zien. Voorlopig mag ik weer fietsen! Op naar de halve triathlon van Terheijden en veel later de WCC.

Mijn jaar is nu al geslaagd!