Manlief en ik hadden vandaag een primeur: ook al triathlonnen we al jaren samen, vandaag was onze eerste trio-triathlon met z'n tweetjes. Bij Hellevoet Heroes in Hellevoetsluis, een sprint, en dus ook een voor mijn collectie triathlons in zuidwest Nederland. Vanwege mijn tijdritplannen heb ik alleen gefietst en hij gezwommen en gelopen.
In tegenstelling tot de weken hiervoor was het vanochtend nogal herfstig, maar het werd net op tijd droog en goed sportweer. Wel een forse windkracht 4. Dat maakte het zwemmen zwaar, begreep ik, vooral het stukje de haven uit en het Haringvliet op. Wel een mooi parcours, ook leuk voor het publiek.
Ook het fietsen was niet makkelijk, maar dat lag meer aan het parcours (smal, bochtig, 3X het krapste 180-graden-keerpunt dat ik ooit heb meegemaakt) en de logistiek: de drie startseries zaten zo dicht op elkaar dat iedereen tegelijk bezig was in die drie rondjes, dus druk en grote snelheidsverschillen. Ik kon pas in het derde rondje een beetje vrijuit fietsen. Ik vond het een van de moeilijkste fietsparcoursen ooit. Gelukkig heb ik geen ongelukken ofzo gezien.
Ik was benieuwd wat mijn benen konden na een maand darminfectie en nog bezig met antibiotica (+ een week Berlijn), en dat viel niet tegen, dat is een opsteker. Ik zit ongeveer op hetzelfde niveau als net ervoor, en dat is al heel wat. Hopelijk kan ik de komende tijd weer verder gaan opbouwen.
Henk was wat moeizaam op gang gekomen met lopen na die lange pauze en er zat wat hoogteverschil in het loopparcours op de vesting, maar hij was wel tevreden. We finishten als 4e van 7 teams, en dat lijkt me niet verkeerd als team met een gemiddelde leeftijd van 63 en een vrouw erbij!
Louise