Bij mij is het belangrijkste: (1) komt eruit wat ik er op basis van trainen en de omstandigheden van mag verwachten? en (2) heb ik verder een leuke dag gehad: plezier gehad, genoten, lekker gesport, gelachen, iets geleerd, enzovoort?
Mijn klassering zegt me totaal niets. Ik weet niet hoe dan bij jongeren en mannen is, maar bij de oudere vrouwen is het zo dat hoe langer/zwaarder het evenement, des te minder doen er aan mee - en des te vééél hoger is hun gemiddelde niveau. Oftewel: ik heb bij kleine evenementen (5 en 10 kilometers lopen, sprinttriathlon) op het podium gestaan, in mijn categorie en ik heb zelfs wel eens overall een klein loopje gewonnen bij de vrouwen (slaat nergens op, maar goed). Of: bij de kwart van Binnenmaas vorig jaar deden er geen vrouwen van boven de 50 mee, ik was toen nog net 49, anders had ik die dus altijd 'gewonnen'. Maar bij de Ironman zondag werd ik één-na-laatste in mijn categorie (1514e overall van de 1551 finishers), en zoiets is me ook al vaker overkomen.
Oftewel: er zijn maar heel weinig oudere vrouwen die lange, zware dingen aangaan en die zijn heel erg bovengemiddeld goed, soms met een verleden als topper. Dus mijn uitslag zegt veel meer over het evenement dan over mij, dus daar moet ik al helemaal niet mijn tevredenheid aan ophangen.
En verder zou ik sowieso zeggen, als 50'er: als je sporten lang leuk wil blijven vinden, richt je dan niet te veel op tijden en (overall) klasseringen. Dat gaat namelijk onherroepelijk achteruit op een gegeven moment, en ik heb hele volksstammen zien afhaken toen ze geen PR's meer konden lopen of konden winnen. Ik vind dat jammer. Verleg je doelen of pas je verwachtingen aan, dan blijft het veel langer leuk.
Louise