Re: Onderwatervrees
@Louise, oke, ik ben het met je eens dat er meer is, het uit-je-comfortzone noemde ik net bewust niet. Het manifesteert zich namelijk wel heel erg rondom triathlon.
Dat herken ik niet, moet ik zeggen, ik zie het ook juist heel veel bij hardlopen (de marathon hier, en marathons überhaupt), en in de Grinta van deze maand gaat het er specifiek over qua fietsen. Het is denk ik een algemeen verschijnsel. Het gaat trouwens in Psychologie Magazine deze maand ook al over het nut van afzien, dus ook dat is 'in' kennelijk. Beide (dus Grinta en PM) zijn wel aardige stukken.
Of mensen die een hele IM doen in 14:00+, dan vraag ik me toch ook wel eens af waar men mee bezig is, geslacht/leeftijd daargelaten. Dat bedoel ik helemaal niet denigrerend, maar wat blijft er dan nog over van je prestatie en hoe leuk waren die laatste 5 uur?
Dank je wel Juist die laatste vijf uur behoren tot de mooiste van mijn leven, want daarin zaten de uren dat ik wist dat ik het ging halen. En een half jaar langer trainen had niet of nauwelijks uitgemaakt - ik ken mijn grenzen. Ik vind trouwens dat ik me als vrouw van 50 helemaal niet hoef te schamen voor de 15 uur die ik erover gedaan heb.
Enne - inderdaad is hoe lang je ergens over doet niet bepalend voor de mate van afzien, dat had ik wat ongenuanceerd geformuleerd. Ik ken alleen wel verhalen van mensen die zeggen dat het allemaal zo zwaar en zo moeilijk en zo maar net ging, en die dan uiteindelijk nog uren over hebben, zeg maar. Dat is een beetje lullig tegenover iemand die echt net binnen de limiet finisht als uiterste inspanning. Zo bedoelde ik het.
Louise