25k in 5:00 min/km verslag

Het stond al langer op mijn lijstje: die rare afstand van 25km. Het is beduidend langer dan een halve marathon maar nog steeds overzichtelijk. De 25 km. De eerste paar keer dat ik die in georganiseerd verband liep was in België.  De great brewery marathon, je loopt langs drie brouwerijen en eindigt ook in het magazijn van de Duvelbrouwerij. Om de een of andere reden liep ik hem altijd slecht. Ver boven de 5:00 min/km.  Dit jaar werd hij weer georganiseerd maar eigenlijk een week te vroeg. Ik had een schema gemaakt maar door allerlei andere verleidingen (een fietstocht van 230 km met 2700 hm) kwam ik een week tekort. Omdat ik toch korte metten met die slechte tijden wilde maken besloot ik zelf een rondje te plotten. Een vriend van me wilde wel pacen dus ook dat was geregeld.

Het schema was vertrouwd: heel veel op lage hartslag (elk weekend een 2 of 2,5 uur loop) en alleen de intervallen op hoge tot zeer hoge hartslag. Het niveau waarbij je na afloop voorovergebogen staat of met je handen in je zij naar de hemel staart. Wat ik voor het eerst heb gedaan was ook af en toe een wisselloop: 1 km op 6 min en vervolgens 1 km op 5 min. En dat 11 keer. Ik wilde een idee krijgen hoe voelde om na 2 uur nog eens aan te zetten naar een tempo van 5:00 min/km. En dat experiment was geslaagd. Die wissellopen hebben me goed voorbereid hoe het in het echt voelde. Het ongemak in je benen was een bekend gevoel en ik wist dat ik het aankon. Die wissellopen hou ik erin.

Afgelopen zaterdag was het zover. De temperatuur was goed, we hadden er zin in en wisten dan het begin en einde zwaar zou zijn en alles er tussen in hartverscheurend. Nu moeten jullie weten dat ik haast dwangmatig naar mijn horloge kijk tijdens het hardlopen. Ik gedij goed bij een regelmatig tempo dus ik doe er alles aan omdat ook te halen. Maar omdat ik gehaast werd had ik ineens die behoefte niet meer: ik wist dat mijn maat op de seconde nauwkeurig kon lopen. En dat deed hij: km na km 4:59, 4:58 dan weer 4:59. Wat een vrijheid had ik ineens! Ik hoefde niet meer op de tijd te letten. Ik moest alleen hem volgen. Heerlijk!

De twijfel of ik het ging redden kwam na 35 minuten al. Gekkenwerk dacht ik. Ik heb veel gelopen maar alleen maar op slakkengang en veel te weinig intervallen. Wat doe ik hier? Wat zou mijn hartslag zijn? Waarom hijg ik nu al zo zwaar? Wat mij opbeurde was dat ik mijn horloge had ingesteld op de weergave van gemiddelde snelheid en de verwachte tijd. Die was 2 uur en 5 minuten en die liet ik aftellen. Dus de duur werd alleen maar korter en dat werkte heel goed voor mij. Ben benieuwd waarom dat bij mij zo werkt.

OP km 13 begon mijn maat te puffen. Oei, hij is normaal de snellere loper van ons twee. Begin april liep hij 1:42 op een halve. Op km 14 verontschuldigde hij zich en onder luid protest ontplofte zijn motor. Inmiddels had ik weer genoeg zelfvertrouwen dat ik het tempo kon vasthouden. De pijn en de adem werden niet erger. Ik zat op 4:57 gemiddeld en die waarde gaf mij voldoende energie om vol te houden. Mijn adem was goed maar mijn benen voelde ik wel. Maar het was te doen. Vanaf km 20 was het aftellen, ik wist dat ik nog 25 minuten moest volhouden en dat lukte. Ik klokte af op 4:58 en de opluchting was groot. De trots ook. Eindelijk weer eens een aansprekend resultaat. Tenminste voor mijn doen. Nu de trainingen door trekken tot aan de halve van Terheijden. Want dat is doel 3 dit jaar.