Het wil maar niet lukken.
Mijn allereerste triathlon, moest op 19 mei plaatsvinden, maar door griep en sinusitis geveld.
Gisteren moest het dan gebeuren. Ondanks de gure weersvoorspellingen (zie reactie Ronnyke) voelde ik me er klaar voor.
We vertrokken als laatste wave van de 5 (heren 45 en ouder), en al net na de eerste boei werd mijn vrees realiteit. De laatsten van de vorige wave zwommen echt in onze weg.
Ik heb het gevoel dat ik daardoor 1.300m heb gezwommen in plaats van 1.000.
Mijn zoon stond aan de start om mijn tijd door te geven. Ik kwam als 4de uit het water in mijn leeftijdscategorie. Tijd die zoon chronometreerde 15'44". Officieel 15'54" tot aan bovenkant trap. 39ste over-all.
Het lopen naar de fiets ging vlot, de eerste meters draaien zoals verwacht, maar na 100m terug gefocust.
Aan de fiets aangekomen, eerste tegenslag, door de wind of andere factoren lag alles niet meer op zijn plaats, de helm lag niet meer op het stuur en mijn bril lag op de grond met één glas er uit. Niet simpel om met trillende handen dat er terug in te krijgen. Armstukken waren ook verdwenen!!
Schoenen aan en lopen met de fiets tot aan exit T1.
Zonder de armstukken was het behoorlijk fris.
Goed vertrokken, doch enkele Armstrongs kwamen snel voorbijgevlogen.
En dan gebeurde het...
Ik heb tijdens de trainingen 100den kilometers afgelegd, zonder lek te rijden, en ja hoor...
na 6 á 700 meter lek vooraan, op slechts enkele seconden, alles eruit.
Geen materiaal bij om te herstellen, natuurlijk.
Na het vloeken terug naar T1, eerst in snelle pas, maar als je dan je collega's/concurrenten ziet voorbijstromen, zakt de moed snel weg.
Einde triathlon.
Gefrustreerd en met veel te veel energie, blijf je dan alleen achter, in enkel een nat trisuit, en een ijskoude wind.
Ik weet wel dat materiaalpech iedereen kan overkomen, maar toch is het klote. (Moderator mag dit desnoods aanpassen in zuur