Hamburg

Net teruggekomen uit Hamburg. Waan-zin-nig! Ik had al eens gehoord dat er erg veel deelnemers aan mee zouden doen, maar het blijkt echt de grootste wedstrijd ter wereld te zijn. Bij elkaar iets van 10300 deelnemers, verdeeld over twee dagen. Om acht uur beginnen ze en elke 10 minuten is er een startwave van 150 man.
Hiervoor is een logistiek proces opgetuigd wat denk ik alleen de Duitsers kunnen. Een gigantische tent waar je je spulletjes kan ophalen, meters aan rekken met kratten met enveloppen. Je kijkt er je ogen uit. Dan vervolgens een half uur voor de start melden bij de ingang van de start. Elke start heeft een letter die je overal de weg wijst: op je (per start verschillend gekleurde, volgens mij heel dure latex) badmuts, in de wisselzone etc. Als het de tijd is voor je startserie dan mag je met z'n allen naar een soort pre-check-in ruimte waar een soort kruising tussen een mental coach en sportinstructeur je een warming-up laat doen en wat gung-ho overbrengt. Precies tien minuten later uitgeyelled en door naar de startlijn. Ook hier precies tien minuten om het water in te gaan (21 graden), een paar keer roepen dat je er echt zin in hebt, zwaaien naar de camera en weg. Zwemmen door een soort binnenmeer, halverwege onder een brug door naar het einde terwijl naast je de ene na de andere volgende serie wordt weggeschoten.
Eenmaal uit het water wordt het even lastig: een trap op naar het plein voor het stadhuis, bocht om en een straat door proberen te rennen naar de ingang van de wisselzone. Deze is mega: meer dan een halve kilometer lang, en vier rekken breed. Dan zijn die letters wel handig. Het duizelige is er dan ook wel af, je bent al een kilometer onderweg voor je de wisselzone uit bent. Fietsen langs de Elbe in een soort heen en weer parcours, waar je ook weer continue overal mensen ziet fietsen en lopen. Ben je een keer klaar dan weer dat rot eind door de wisselzone en lopen. Wel fijn dat ze bij de kruising een grote drumband hadden staan, zo word je weer lekker opgezweept. Lopen ging grotendeels door de stad zelf, ook over het parcours waar de pro's overheen gaan. De laatste kilometers zijn gigantisch: dwars door winkelstraten waar het publiek zeven rijen dik staat te juichen, en aan het einde het stadion in, over het blauwe tapijt waar je uiteindelijk dus een van die 10.000 medailles omkreeg en je doorkon naar een verzorgingsstraat om je te vergrijpen aan het gratis bier (isotoon! met vitamines! rare jongens die Duitsers  ).
Qua eindtijd niets bijzonder, net onder de drie uur, wat volgens mij iedereen daar heeft en ook niet anders kan met de afstanden die je door de wisselzone moet lopen, maar een heel bijzondere ervaring. Volgend jaar staat al in de agenda!