Vandaag met de boot naar de Markerwadden geweest, om daar te trailen en te zwemmen. Ik kopieer en plak even van facebook:
De Markerwadden
Jaren geleden nestelde zich een plannetje in mn hoofd, om daar eens te gaan hardlopen. Maar eerst was het veer-seizoen voorbij en toen kwam corona.
Onlangs toch een kaartje voor de boot gekocht, en het plan van trailen daar, breidde zich uit met: je kunt er vast ook zwemmen.
In gedachten zag ik mij al liggen op het strandje, na het zwemmen weer opwarmend in de zon.
Tot plots iemand de kachel terugzette naar 14 graden, de wind liet aanwakkeren naar 4 en tot slot ook onbeperkt regen gaf voor de hele dag.
Oke, oke... da's minder, maar we gaan toch.
De 'veerboot' bleek een heus zeilschip te zijn, op de motor, dat wel, maar hoe gaaf!
En het eiland...wat een weelde aan bloemen, vogels, vlonderpaden, verre verte.
Tot op de draad doorweekt, maar wat genoot ik! Heerlijk alle paadjes getraild.
Daarna bij de dames van het havenkantoortje (daar stond mijn tas) mn zwemboei gepakt om me klaar te makenvoor...tsja,voor wat eigenlijk?
Een van de dames dacht dat je wel een rondje kon maken, en rondjes, daar hou ik van.
Samen op de kaart de route bepaald, alleen ontbrak er een schaalverdeling, geen idee hoe ver het was?
Ik besloot gewoon te zien waar het schip strandde. Tegen de golven van windkracht 4 in beukte ik mij een weg. Bij elk vlaggetje langs de kant dacht ik bij 'de punt' te zijn, maar nee, de muur van basaltblokken, er kwam geen einde aan. Op 1600m besloten om te keren, ik had de hele dag amper gegeten en het was ook niet al te warm.
In diezelfde golven terug, alvast bedenkend dat ik zo kon uitpuffen in het restaurantje met een warme kop thee.
Even na 14u stapte ik op het strandje. Oeps...de boot zou 14.30 vertrekken, ik moest nog haasten ook! Gelukkig aan boord ook warme thee en al bibberend kwam ik langzaam weer op temperatuur.
Wat was het een mooi avontuur!