Niet helemaal triathlon-gerelateerd, maar lopen blijft er een onderdeel van Bij gebrek aan triathlonwedstrijden dit jaar, heb ik het zwemmen en fietsen maar helemaal laten versloffen en mij meer gefocust op het (ultra)lopen.
Afgelopen weekend heb ik mijn debuut gemaakt op de 12 uursloop, tijdens het Ultra Festival Deventer. In meerdere opzichten grensverleggend: mijn langste loop ooit was 6 uur / 64km, en deze wedstrijd was gedurende de nacht. De start was om 21:00 zaterdagavond en de finish om 9:00 zondagochtend.
Het parcours was een wielerbaan van bijna 1.300 meter, waarvan een meter of 300 verlicht met masten, en de rest in het donker, waarbij er op de baan wel een paar lampjes stonden om de baan zelf iets te verlichten, zodat je in ieder geval nog kon zien waar je liep. Gezellige 'festivalsfeer', met in het verlichte deel allemaal tentjes en tafeltjes etc. met begeleiders (uiteraard corona-proof), en mooi om zo steeds onder de heldere sterrenhemel te lopen.
Na een lekkere start kreeg ik in het vierde uur last van verkrampte benen, mogelijk door de kou. Ben daar niet echt meer vanaf gekomen, en het tempo zakte direct in naar 9 km/u, later in de nacht naar 8 en 7. Niet uit luxe, maar het ging gewoon niet harder. In het elfde uur een enorme dip gehad, maar mijn doel van 100km was al vrij zeker, dus er een beetje aan toegegeven en al wandelend lekker broodjes van de organisatie gegeten. Toen ik halverwege het twaalfde uur doorkreeg dat er nog 105km in zat, heb ik nog een flinke eindsprint gedaan. Verbazingwekkend dat dat dan nog lukt.
Uiteindelijk uitgekomen op 105,317 kilometer. Daarmee 2e geworden in de categorie mannen onder 40 en 9e algemeen. Stond ik zowaar weer op het podium, het moet niet gekker worden... Nu gelukkig wel een mooie beker, in plaats van een biertje de vorige keer
Omdat ook in ultraland veel niet door is gegaan en tegelijk het NK 24 uur was, was zo'n beetje heel ultraminnend Nederland naar Deventer gekomen. Leuk! Bizar om te zien hoe hard sommigen gaan en dat ook volhouden. Vooral indrukwekkend hoe Irene Kinnegim een nieuw Nederlands Record neerzette met ruim 232km
Nu loop ik nog een beetje als een oud opaatje, maar de spierpijn valt redelijk mee. Wat meer zorgen baart is een dikke achillespees rechts, die heeft het blijkbaar moeilijk gehad. Hopelijk valt de schade mee en trekt het snel weer weg.